“Η σκληρή δουλειά και η εμπιστοσύνη στο ένστικτο και στα σημάδια της ζωής, σε οδηγούν εκεί που πρέπει να πας!”
Το 1983 o Δήμος Μούτσης κυκλοφορεί το τραγούδι Γουώκμαν σε στίχους και μουσική δικιά του…. «σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά». Δέκα χρόνια μετά ο μεγάλος μου αδελφός ερχόμενος από τα ταξίδια Πάτρα – Ιταλία που έχει ξεκινήσει μου φέρνει δώρο, ένα αληθινό γουώκμαν που θα γίνει ο σύντροφός μου ακούγοντας τις κασέτες που κυκλοφορούν τότε. Η μουσική υπήρχε πάντα μέσα μου, την αγαπούσα, την αναζητούσα και φυσικά μου πρόσφερε χαρά, ψυχαγωγία, ευτυχία αλλά και ανακάλυψη…
…Μια τέτοια στιγμή στη ζωή μου ήρθε το 1993, όταν έβλεπα στο σινεμά την ταινία Φιλαδέλφεια σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Ντέμι. Από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του έργου είναι όταν ο Beckett – λίγο πριν πεθάνει – ρωτά το δικηγόρο του Miller αν ακούει όπερα και όταν λαμβάνει αρνητική απάντηση, ο Beckett ξεκινά να του εξιστορεί την πλοκή της όπερας Andrea Chénier. Η άρια που ακούγεται σε εκτέλεση της Μαρίας Κάλλας είναι η «La mamma morta» (Σκότωσαν τη μητέρα μου) από την όπερα «Andrea Chénier» του Umberto Giordano…
…Αυτή η φωνή, η πόλη, ο Γιώργος, η Νικολίτσα με οδήγησαν στη σοπράνο Βασιλική Καραγιάννη που ξεκίνησε από το Ρίο και έφτασε ταξιδεύοντας μακριά…εκεί που πραγματικά με οδηγό τη μουσική δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς…. Δεν ξέχασε ποτέ όλους αυτούς οι οποίοι τη βοήθησαν, η πόλη, το ηλιοβασίλεμα, η θάλασσα, οι μυρωδιές του Απρίλη, το κάστρο στο Ρίο είναι πάντα μέσα στην καρδιά της.
Η Ελλάδα είναι αυτή που την κάνει να νοιώθει τον αληθινό εαυτό της & η όπερα όπως λέει η ίδια, είναι η μέγιστη των τεχνών, καθώς συγκεντρώνει το σύνολο των μορφών τέχνης από μόνη της. Το πάθος για τη ζωή & την τέχνη, την οδηγεί να δίνει πάντα το καλύτερο της κομμάτι – καταθέτοντας συναίσθημα και ψυχή πάνω στη σκηνή – σε αυτό που από πολύ μικρή ηλικία έχει μάθει να προσφέρει όπου και εάν βρεθεί.
Διαβάστε περισσότερα στο theBest.gr