Ερμηνεύει τον ρόλο της Ντόνα Αννα στον «Ντον Τζοβάνι» που κάνει αύριο πρεμιέρα στην GNO TV της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Εχει ξεπεράσει την αγχωτική ατμόσφαιρα των προβών, που προϋποθέτουν συνεχή τεστ κορονοϊού, μάσκες, αποστάσεις. Της λείπουν, όμως, όλα αυτά που εισπράττει ο καλλιτέχνης και επιστρέφει στον κόσμο, σε μια ζωντανή παράσταση.
Το σκηνικό είναι ένα ξενοδοχείο: Ποιοι μένουν σε αυτό; Πώς είναι στο εσωτερικό του; Ποιοι κυκλοφορούν στη λαμπερή ρεσεψιόν του και ποιοι στο σκοτεινό κλιμακοστάσιο; Ποια είναι τα ενδόμυχα συναισθήματα των προσώπων του δράματος; Και πώς καθορίζει την εξέλιξη της όπερας το γεγονός ότι ο «Ντον Τζοβάνι» που κάνει πρεμιέρα στην GNO TV της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διαδραματίζεται από την αρχή ώς το τέλος σε αυτό το κτίριο;
Η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζει την πρώτη από τις διεθνείς συμπαραγωγές της που επρόκειτο να κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα και στη συνέχεια να παρουσιαστεί στα άλλα δύο θέατρα που συμμετέχουν στη συμπαραγωγή. Η πανδημία άλλαξε τον προγραμματισμό, η παράσταση δεν ανέβηκε παρουσία κοινού, όμως βιντεοσκοπήθηκε στην αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» και αύριο θα τη δούμε σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση από την GNO TV (εισιτήρια των 10 ευρώ προπωλούνται στα www.ticketservices.gr και https://tickets.public.gr). Στη συνέχεια θα ταξιδέψει στο Γκέτεμποργκ και στην Κοπεγχάγη (με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος).
Πρόκληση τόσο για τους τραγουδιστές όσο και για τη δημιουργική ομάδα που καλείται να τον αποδώσει σκηνικά, το έργο-ορόσημο του οπερατικού ρεπερτορίου με την ευρηματική μουσική του Μότσαρτ αποδίδει όλες τις όψεις της πορείας του ανθρώπου που τα βάζει με τον Θεό και παίρνει την τύχη του στα χέρια του. Η υπόθεση αφορά τις ερωτικές περιπέτειες του ακόλαστου Ισπανού ευγενούς Ντον Τζοβάνι. Σε μια από αυτές, αποπειράται να βιάσει την Ντόνα Αννα. Προσπαθώντας να διαφύγει, σκοτώνει τον πατέρα της, ο οποίος επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών προκειμένου να πάρει εκδίκηση. Καθώς ο Ντον Τζοβάνι δεν μετανοεί για όσα έπραξε, οδηγείται στην Κόλαση.
Τη μουσική διεύθυνση υπογράφει ο Αυστραλός αρχιμουσικός Ντάνιελ Σμιθ, τη σκηνοθεσία ο Τζoν Φούλτζεϊμς, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντούμε τους διακεκριμένους Ελληνες μονωδούς Τάση Χριστογιαννόπουλο, Βασιλική Καραγιάννη, Γιάννη Χριστόπουλο, Πέτρο Μαγουλά, Αννα Στυλιανάκη, Τάσο Αποστόλου κ.ά.
Μέσα σε αυτή την αγχωτική ατμόσφαιρα, με συνεχή τεστ κορονοϊού, μάσκες, αποστάσεις, πρωτόκολλα οι ερμηνευτές κλήθηκαν να ξεπεράσουν την αμηχανία και τον φόβο και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό υπό πρωτόγνωρες συνθήκες.
«Είναι ευχής έργον που σε τέτοιες εποχές η Λυρική μάς δίνει τη δυνατότητα να κρατήσουμε επαφή με την τέχνη και το κοινό τηρώντας κατά γράμμα τους υγειονομικούς κανόνες και φροντίζοντας την παραμικρή λεπτομέρεια», λέει η Ντόνα Αννα της παράστασης Βασιλική Καραγιάννη. «Σεβάστηκαν τις ανησυχίες των τραγουδιστών και μας έδωσαν μεγαλύτερο χώρο προβών για να μπορούμε να κρατάμε αποστάσεις, μας κάλυψαν διαρκώς με πολλαπλά τεστ, αποδέχτηκαν τα συχνά διαλείμματα και για να παίρνουμε αέρα (λόγω μασκών) αλλά και για να αερίζεται ο χώρος».
Προφανώς υπάρχουν και εμπόδια ανυπέρβλητα, όπως το να τραγουδά κανείς σε άδεια αίθουσα. «Είναι κάτι με το οποίο δεν μπορείς να συμβιβαστείς, ούτε και να συνηθίσεις. Η άδεια αίθουσα είναι ασύμβατη με την τέχνη της όπερας και οποιαδήποτε τέχνη απευθύνεται στο κοινό. Δεν είναι μόνο το χειροκρότημα στο τέλος μιας άριας ή στο τέλος της παράστασης που μας λείπει.
Είναι κυρίως αυτό που εισπράττεις και επιστρέφεις στον κόσμο το οποίο είναι αναντικατάστατο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να τραγουδάς ξέροντας ότι από κάτω δεν υπάρχει κανείς να σε ακούει με όλες του τις αισθήσεις, ότι δεν συμπάσχει κανείς μαζί σου, ότι δεν αγωνία κάνεις για την εξέλιξη, ότι δεν είναι κάποιος απέναντι να κρίνει την ερμηνεία και να μοιραστεί τον ενθουσιασμό σου.
Ο καθένας μας έχει εφεύρει προσωπικούς μηχανισμούς για να “αντιμετωπίζει” την άδεια αίθουσα. Αλλες φορές σκέφτεσαι ότι είσαι σε μια γενική πρόβα και όχι σε πρεμιέρα. Αλλες πάλι κρατιέσαι από την ελπίδα ότι σύντομα αυτή η συνθήκη θα αλλάξει. Αλλοτε μας παρηγορεί η συμμετοχή του κόσμου που μόλις ανεβάζουμε ένα βιντεάκι στα social media σπεύδει να μας ενθαρρύνει γράφοντάς μας: “Είμαστε μαζί σας”, “Συνεχίστε, έχουμε ανάγκη την τέχνη”».
Οσο για την ηρωίδα που ερμηνεύει, η Β. Καραγιάννη θεωρεί ότι ενδόμυχα είναι ερωτευμένη με τον βιαστή της. «Ανεξάρτητα από τον αν το έχει αποδεχτεί ή όχι, εγώ το εντοπίζω σε διάφορες κρυφές πτυχές του χαρακτήρα της. Είναι επίσης κάτι που και ο σκηνοθέτης μάς υπογραμμίζει.
Είναι επίσης μια γυναίκα, βαθιά διχασμένη, που έχει ιδιαίτερο δέσιμο με τον πατέρα της και αυτό εντείνει τις ενοχές για το θάνατο του. Απομονώνεται σταδιακά καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, με αποτέλεσμα στην τελευταία άρια όλα τα άτομα που βλέπει μπροστά της να έχουν το πρόσωπο του πατέρα της. Είναι εντελώς φροϋδική η σκηνοθετική ανάλυση, τονίζει διαρκώς το φάντασμα του πατέρα και επιμένει σε ένα άλυτο οιδιπόδειο»…
O σκηνοθέτης Τ. Φούλτζεϊμς (καλλιτεχνικός διευθυντής της Βασιλικής Οπερας της Δανίας, ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της πρωτοποριακής βρετανικής καλλιτεχνικής ομάδας The Opera Group) τοποθετεί τη δράση της όπερας σε ένα σημερινό ξενοδοχείο, στον μικρόκοσμο μιας πόλης όπου το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο και ο χρόνος παραμονής είναι περιορισμένος. Να γιατί: «Ο θάνατος που διατρέχει ως ατμόσφαιρα τον Ντον Τζοβάνι, είναι μια έκφραση τάξης που επαναβεβαιώνεται.
Ολα τα ίχνη του εξαφανίζονται και η κοινωνία συνεχίζει. Μια μικρογραφική εκδοχή αυτής της επαναδιακήρυξης της τάξης συμβαίνει κάθε φορά που αφήνουμε ένα ξενοδοχείο, καθώς τα δωμάτιά μας απολυμαίνονται και γίνονται πάλι καινούρια για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι ένας νέος ένοικος, απόψε, θα είναι ο πρώτος. Τα ξενοδοχεία είναι σκηνές στις οποίες ζούμε ζωές αψηφώντας τη θνητότητα. Το χάος που δημιουργούμε καθαρίζεται, καμία πράξη δεν έχει συνέπειες και υπάρχουν καθαρά σεντόνια κάθε μέρα».
Πηγή: efsyn.gr
Συνέντευξη: Ματούλα Κουστένη
Photo: ©Andreas Simopoulos